Alles voor zijn Antje
Meneer is goed bij de tijd en weet zeer goed wat hij wil, zijn dochter moet meerdere malen het onderspit delven tijdens het gesprek en ik mag er voor beide zijn, ieder in zijn/ haar rol. Mijn opdrachtgever heeft belangrijke functies gehad in zijn werkverleden, ik mag ze allemaal aanhoren en dochter vult aan hoe moeder daarbij betrokken is geweest. In korte tijd leerde ik meneer kennen zoals hij wenste en na blijkbaar de juiste reacties gegeven te hebben volgde de fase van vertrouwen naar mij toe en hiermee kwamen we aan bij de daadwerkelijke reden van mijn komst; het afscheid van zijn vrouw. Na het nemen van de blijkbaar benodigde bobbels op de weg, wat betreft zijn stellige aanpak en qua visie, hebben wij een zeer uitgebreid afscheid georganiseerd. Én een Katholiek kerkdienst én een crematiedienst én luxe catering, alles voor zijn Antje. Gaandeweg de aanloop naar het definitieve afscheid werd het meneer meer en meer duidelijk wat een waardevolle rol zij had vervuld. Zijn kinderen werden tot het uiterste uitgedaagd om te gaan met hun eigen verdriet in combinatie met de stelligheid van hun afhankelijke doch zeer dominante (schoon) vader, maar door de vertrouwensband welke ik had opgebouwd met hem mocht ik meneer zo sturen dat hij zich steeds toch hield aan hetgeen afgesproken was. Tót het moment dat ik in de dienst de genodigden vraag om op te staan om met elkaar een herinneringsmoment in STILTE te hebben… Meneer sprong van zijn stoel op en wees iedereen op de foto van zijn vrouw; “kijk mijn lieverd, hier was ze er nog, we wisten niet dat ze zo snel zou gaan”. Met handgebaren en emoties liep hij van mij naar de kist voorin de aula en hield daar nog een heel mooi emotioneel schouwspel voor alle aanwezigen. Een ieder had grote ogen van verbazing hoe meneer het hele stiltemoment naar zich toetrok en vulde met zijn beleving en emoties. Typerend voor het leven van mevrouw Antje; zelfs tijdens haar aardse afscheid stond ze in de schaduw van haar man echter nu met een lading tranen door uiting van gemeende liefde en besef van gemis.
.
Stoned en rouw
Stoned en rouw Een zorgcomplex waar klaarblijkelijk nog gerookt mag worden, een old-scool bedompt luchtje vind ik het en grappig tegelijk. Twee hoog moet ik zijn en terwijl ik aanbel merk ik op dat er keiharde muziek binnen wordt afgespeeld. Na nog een keer bellen vraag ik een verzorgende voor mij de deur open te maken, ik word hier immers verwacht en meneer kan deze muziek niet meer draaien, dus maar even zien door wie ik word opgewacht. Ik zwiep de deur open en tref op het balkon twee heren van rond de 40 die voor hun gevoel overheerlijk een joint zitten te roken en bier aan het drinken zijn. Allright even schakelen en een snelle analyse van de situatie waarin ik terecht ben gekomen. Nergens een tafel om aan te zitten, een leeg ziekenhuisbed, troep op de vloer, medicatieverpakkingen, her en der lege blikjes bier, volle asbakken en gek genoeg vele lege gevulde koek zakken. Ik stel mezelf voor, de heren komen naar binnen en ik vraag hen wat hun verwachting is van mijn bezoek. Die is gelukkig hetzelfde als waar ik voor kom, dus dat is gemakkelijk het gesprek inzetten met mijn laptop op schoot. Iets in mij maakte dat ik zei: “ ik moet nu eerst even inloggen hoor, want men weet waar ik zit en als ik daar dan te laat mee ben, dan zetten ze van alles in gang. Hebben we dat weer!” Een leugentje uiteraard, maar mijn intuïtie gaf dit in en de sfeer werd direct wat zakelijker, wat in dit geval wel prettig was. Ze willen van alles niets want zo was hun vader, geen poespas, geen toneelstuk en gaandeweg het gesprek werden de heren wat meer stoned en bleven ze drinken wat maakte dat ik wat vlotter door de benodigde te regelen onderwerpen ging, daar ik helderheid in een latere fase niet echt positief inschatte. Ze deden niet aan mailadressen, alleen prepaid mobiele nummers, scan hebben ze niet en ze zouden zelf met de fiets komen. De volgende dag heb ik telefonisch het een en ander nog kortgesloten, opgesteld en erheen gereden voor de ondertekening. Maar wat een mooie bijvangst was dat ik na het aanhoren van hun verhalen iets meer de tijd en het lef had om hen een aanbod te doen qua afscheidsdienst. Ik bood aan heel kort te spreken, de anekdotes die ze mij tussendoor hadden verteld, allerlei criminele idioterie met grapjes over de politie vanuit vaders autoriteitsprobleem, maar dat maakt natuurlijk niets uit, dat was nu immers zijn en hun leven. Ze kwamen hierdoor zelfs met enkele muziekstukken en zouden ook bij een tante wat foto’s ophalen om te laten zien op de beamer. “Toch wel beter zo” zei de een, “bij mijn moeder verliep de crematie niet zo mooi”. “Och”, zei ik, “wanneer was dat dan?” Hij: “een jaar geleden”. “En…”zo ging hij verder, “bij ons broertje was het al helemaal niets”. “Jeetje heej en wanneer was dát dan?” Hij; “een week voor mijn moeder”. Zo zie je maar weer, oordeel niet te snel en liever helemaal niet. Een hoop verdriet in korte tijd te verstouwen gekregen. Uiteindelijk hebben we een prachtige afscheidsdienst gehad en toen de genodigden naar de koffieruimte gingen voor de afgesproken koffie stelde ik de beide broers voor om even samen te blijven zitten, geen haast, neem je tijd, ik kijk wel even bij de gasten. En dat deden ze. En bij terugkomst trof ik ze huilend aan, twee grote beren die het samen verder moeten rooien. Evangelische kerkdienst in het crematorium Het is of ik een beetje terug in de tijd stap, de periode waarbij mijn ouders nog leefden en dat er ten tijde van crisis of verdriet altijd terug werd gegrepen en gehunkerd naar God en het Godsvertrouwen. Deze broer en zus, beide ook broeder en zuster in de Heer zoals zij zelf zeggen, hebben de bijzondere taak om hun moeder een aards afscheid te geven. Dit dient wel zo te gebeuren dat zij met alles wat zij uitdragen willen evangeliseren en de mensen de blijde boodschap willen meegeven, net zoals hun moeder in het leven stond. Moeder wordt begraven alleen in bijzijn van hen en het gezin van broer en zij willen hier aan vooraf een dienst ergens houden, maar hebben geen idee waar, in ieder geval niet in een traditioneel kerkgebouw. Ik opper de mogelijkheid om in de aula van het crematorium de dienst te houden aangezien daar alle faciliteiten zijn die zij voor deze dag wensen; meezingen vanaf een screen met beamer, de privacy voor hen in de familiekamer i.v.m. voor bespreken met de dominee en dat daar ook voor hen een lunch gemaakt kan worden alvorens ze naar de begraafplaats gaan. Daar kiezen zij voor en samen met de collega’s aldaar bespreek ik later in het proces het bijzondere draaiboek en de wensen van de familie. Mooi om te bemerken hoe stellig en duidelijk ze zijn, alles in de lijn van hun moeder. Het werd een prachtige dienst waarbij de collega’s onder de indruk waren van de geestelijke invulling en sfeer. Een zorgcomplex waar klaarblijkelijk nog gerookt mag worden, een old-scool bedompt luchtje vind ik het en grappig tegelijk. Twee hoog moet ik zijn en terwijl ik aanbel merk ik op dat er keiharde muziek binnen wordt afgespeeld. Na nog een keer bellen vraag ik een verzorgende voor mij de deur open te maken, ik word hier immers verwacht en meneer kan deze muziek niet meer draaien, dus maar even zien door wie ik word opgewacht. Ik zwiep de deur open en tref op het balkon twee heren van rond de 40 die voor hun gevoel overheerlijk een joint zitten te roken en bier aan het drinken zijn. Allright even schakelen en een snelle analyse van de situatie waarin ik terecht ben gekomen. Nergens een tafel om aan te zitten, een leeg ziekenhuisbed, troep op de vloer, medicatieverpakkingen, her en der lege blikjes bier, volle asbakken en gek genoeg vele lege gevulde koek zakken. Ik stel mezelf voor, de heren komen naar binnen en ik vraag hen wat hun verwachting is van mijn bezoek. Die is gelukkig hetzelfde als waar ik voor kom, dus dat is gemakkelijk het gesprek inzetten met mijn laptop op schoot. Iets in mij maakte dat ik zei: “ ik moet nu eerst even inloggen hoor, want men weet waar ik zit en als ik daar dan te laat mee ben, dan zetten ze van alles in gang. Hebben we dat weer!” Een leugentje uiteraard, maar mijn intuïtie gaf dit in en de sfeer werd direct wat zakelijker, wat in dit geval wel prettig was. Ze willen van alles niets want zo was hun vader, geen poespas, geen toneelstuk en gaandeweg het gesprek werden de heren wat meer stoned en bleven ze drinken wat maakte dat ik wat vlotter door de benodigde te regelen onderwerpen ging, daar ik helderheid in een latere fase niet echt positief inschatte. Ze deden niet aan mailadressen, alleen prepaid mobiele nummers, scan hebben ze niet en ze zouden zelf met de fiets komen. De volgende dag heb ik telefonisch het een en ander nog kortgesloten, opgesteld en erheen gereden voor de ondertekening. Maar wat een mooie bijvangst was dat ik na het aanhoren van hun verhalen iets meer de tijd en het lef had om hen een aanbod te doen qua afscheidsdienst. Ik bood aan heel kort te spreken, de anekdotes die ze mij tussendoor hadden verteld, allerlei criminele idioterie met grapjes over de politie vanuit vaders autoriteitsprobleem, maar dat maakt natuurlijk niets uit, dat was nu immers zijn en hun leven. Ze kwamen hierdoor zelfs met enkele muziekstukken en zouden ook bij een tante wat foto’s ophalen om te laten zien op de beamer. “Toch wel beter zo” zei de een, “bij mijn moeder verliep de crematie niet zo mooi”. “Och”, zei ik, “wanneer was dat dan?” Hij: “een jaar geleden”. “En…”zo ging hij verder, “bij ons broertje was het al helemaal niets”. “Jeetje heej en wanneer was dát dan?” Hij; “een week voor mijn moeder”. Zo zie je maar weer, oordeel niet te snel en liever helemaal niet. Een hoop verdriet in korte tijd te verstouwen gekregen. Uiteindelijk hebben we een prachtige afscheidsdienst gehad en toen de genodigden naar de koffieruimte gingen voor de afgesproken koffie stelde ik de beide broers voor om even samen te blijven zitten, geen haast, neem je tijd, ik kijk wel even bij de gasten. En dat deden ze. En bij terugkomst trof ik ze huilend aan, twee grote beren die het samen verder moeten rooien.
Evangelische kerkdienst in het crematorium
Het is of ik een beetje terug in de tijd stap, de periode waarbij mijn ouders nog leefden en dat er ten tijde van crisis of verdriet altijd terug werd gegrepen en gehunkerd naar God en het Godsvertrouwen. Deze broer en zus, beide ook broeder en zuster in de Heer zoals zij zelf zeggen, hebben de bijzondere taak om hun moeder een aards afscheid te geven. Dit dient wel zo te gebeuren dat zij met alles wat zij uitdragen willen evangeliseren en de mensen de blijde boodschap willen meegeven, net zoals hun moeder in het leven stond. Moeder wordt begraven alleen in bijzijn van hen en het gezin van broer en zij willen hier aan vooraf een dienst ergens houden, maar hebben geen idee waar, in ieder geval niet in een traditioneel kerkgebouw. Ik opper de mogelijkheid om in de aula van het crematorium de dienst te houden aangezien daar alle faciliteiten zijn die zij voor deze dag wensen; meezingen vanaf een screen met beamer, de privacy voor hen in de familiekamer i.v.m. voor bespreken met de dominee en dat daar ook voor hen een lunch gemaakt kan worden alvorens ze naar de begraafplaats gaan. Daar kiezen zij voor en samen met de collega’s aldaar bespreek ik later in het proces het bijzondere draaiboek en de wensen van de familie. Mooi om te bemerken hoe stellig en duidelijk ze zijn, alles in de lijn van hun moeder. Het werd een prachtige dienst waarbij de collega’s onder de indruk waren van de geestelijke invulling en sfeer.